Si elle cherche un argument définitif pour arrêter les classes vertes, notre ministre Caroline Désir devrait absolument promouvoir cette séance. Voyez plutôt : une enseignante décide d’emmener ses élèves dans un abri antiatomique abandonné pendant un week-end entier. Portables interdits, évidemment (de toute façon, zéro réseau là-dessous), et un endroit dont la légende urbaine voudrait que personne n’en soit jamais sorti vivant. Mais qui est encore assez sot pour croire à ces fadaises, hein ? Les étudiantes complètement blasées en rigolent même, s’imaginant être dans un de ces vieux films d’horreur italiens, où elles seraient trucidées, écartelées, démembrées, décapitées et dévorées à tour de rôle. Hahaha ! Sacrées séries Z, quand même ! Bon, trêve de plaisanterie : l’une des étudiantes manque déjà à l’appel. On se sépare toutes pour la retrouver plus vite ? Suite officieuse du film culte de Joe d’Amato (1980, ça ne nous rajeunit pas, tout ça), ANTHROPOPHAGUS 2 est une merveille d’anachronisme : scénario prétexte pour aligner des scènes gores qui passent en revue tout l’outillage du Brico, des clichés lâchés à un débit de mitraillette et un esprit délicieusement rétro qui caresse la glorieuse époque des MONDO CANNIBALE. Bref, du nanar incroyablement généreux qui fera sans aucun doute hurler la salle du BIFFF et son incontournable festival de vannes !

Een weekendje doorbrengen in een nucleaire bunker die sinds het einde van de Koude Oorlog afgesloten is voor het publiek, dát leek onze leerkracht een goed idee als (verplicht én betalend) uitje voor haar thesisstudentes. Ze vond een louche kerel die de sleutel heeft van het complex en hen er doorheen wil gidsen. Terloops vermeldt ie dat de weinigen die de afgelopen jaren hier binnen raakten niet meer de uitgang hebben gevonden – een nieuwtje dat hoogstens op wat gegiechel wordt onthaald – om hen dan moederziel alleen achter te laten en de uitgang op slot te doen. Allemaal deel van het plan. Nu kunnen de meiden schaars gekleed door een doolhof van kille, donkere tunnels dolen en er… onderzoek doen? Voor hun thesis? Waarover die precies gaat komen we nooit te weten want, ’t zit zo, één ding heeft hun gids er niet bij verteld: dat een afschuwelijk gedrocht door diezelfde tunnels doolt, op zoek naar een sappig stukje mensenvlees. En laat thesisstudentes nu net één van z’n lievelingsgerechten zijn… Een kannibalistische malloot is niet het enige dat deze film deelt met zijn illustere voorganger uit 1980, Joe D’Amato’s ANTHROPOPHAGUS (die je op het Offscreen festival kon bekijken). Zo goed als alle ingrediënten van een Italiaanse trashy Z-film op grootmoeders wijze zijn hier verenigd: een compleet van de pot gerukt scenario, even flinterdunne als hersenloze vrouwelijke personages (we hebben goed gekeken maar zagen Jeff Hoeyberghs niet tussen de scenaristen staan), lachwekkende acteerprestaties opgeluisterd door een even hilarische Engelse dub en vooral zo’n waanzinnige dosissen bloed, ingewanden, breinpulp, niet verdoofde keizersneden en ander zulks fraais dat HOSTEL er schuchter van in een hoekje kruipt. Kortom: pure, ongefilterde slechte smaak. Met andere woorden: spek voor jullie bek!

So, in short, a teacher brings her all-girl group of thesis students along on a weekend to a nuclear bunker that has been sealed off to the public since the end of the Cold War. But, lucky for them, she got in contact with a shady dude that has a key and can let them in. Their guide casually mentions that the few that have entered the place in recent years have never returned, which doesn’t provoke more than a couple of girly giggles, and then leaves them there, locking the door behind him. Now the group will have plenty of time to wander around scarcely dressed in the bunker’s maze of dark chilly tunnels and do… research? For their thesis? On what exactly we’ll never know because you see, there’s one thing they didn’t know was part of the package. That a degenerate butcher that feasts on human flesh – oh c’mon, it’s right there in the title, folks! – roams these very same tunnels and, lucky for them, he’s also into research. Of the human body. The cannibalistic madman isn’t the only thing this 2022 sequel has in common with Joe D’Amato’s infamous 1980 original, which you were able to savor at this year’s Offscreen Festival. It ticks off all the boxes of Italian Z-grade trash cinema: an outrageously idiotic script, paper-thin and brain-dead female characters who are more likely to break out into a pillow fight than to engage in a scientific discussion on their thesis (we do hope the film-makers have met actual women in real life), bad acting made worse by hilarious dubbing and such outlandish amounts of blood, guts, intestines, brain mush, baby removals and other such niceties that put HOSTEL to shame. In short: pure, unfiltered bad taste. You guys are going to eat it up!