Jesus et Maria s’aiment tendrement. Parfois à la mauvaise température, souvent maladroitement, mais l’arrivée de leur p’tit bout les a indubitablement soudés. Bon, Maria garde quand même un petit côté nord-coréen dans leur organisation quotidienne, choisissant la couleur des murs de leur appartement, le nom du bébé, la nourriture qu’ils mangent, le choix du programme télé, le type d’épaisseur du papier-toilettes ou encore la destination des vacances. Mais, cette fois, Jesus a le droit de choisir une table de salon au magasin. Alors, il va s’emparer de ce droit, tel un étendard de son libre arbitre, et porter son dévolu sur une horreur sans nom, un équivalent déco de Liberace paumé dans un Ikea. Une merveille incassable, selon le vendeur. Hors de prix, selon Maria. Du bonheur pour le reste de leur vie, selon le vendeur. Leur pire cauchemar, selon nous… Ceinture noire de l’humour de la même couleur, Cayé Casas nous avait délecté en 2018 avec son KILLING GOD corrosif. Cette fois, il revient avec un film tout simplement hors normes : ici, zéro fantôme, pas de monstres, aucune possession, mais juste une petite table de salon. Et cette foutue table de salon va vous faire vivre un enfer mental, partagé que vous serez entre le rire nerveux, le dégoût et le besoin d’aliénation pour accepter ce que vos yeux vont vous renvoyer. Ouais, carrément.

Jesús en Maria houden van elkaar. Zielsveel eigenlijk, ook al merken ze dat zelf niet altijd. Maar kijk, nu dat hun kleintje geboren is staan ze sterker dan ooit, verenigd in de liefde. Goed, Maria heeft nog altijd wel een lichtjes Noord-Koreaanse neiging wat betreft het huishouden en beslist met ijzeren hand over alles gaande van de kleur van de muren van hun appartement, de naam van de baby, het eten, het tv-programma dat ze kijken, tot de dikte van het wc-papier en hun vakantiebestemming. Maar nu is het tijd voor Jesús om eens met de vuist op tafel te slaan, en ja, laat dat nu precies om een salontafel te kiezen zijn. Een hard bevochten overwinning, die hij wil laten gelden door zijn zinnen te zetten op het afschuwelijkste onding dat je maar voor mogelijk kunt houden, het meubelequivalent van Liberace die z’n weg kwijtraakt in den Ikea. Een onbreekbaar wonder, volgens de verkoper. Onbetaalbaar, volgens Maria. Ongebreideld geluk voor de rest van hun leven, volgens de verkoper. Hun ergste nachtmerrie, volgens ons… Cayé Cases is een man met een zwarte gordel in humor van dezelfde kleur, daar overtuigde hij ons al van in 2018 met zijn corrosieve KILLING GOD. En hier zoekt hij de grenzen van het ondraaglijke nog een beetje verder op. Geen sprake hier van kwaardaardige geesten of monsters, geen duivelsuitdrijvingen maar gewoon een klein salontafeltje. Da’s alles wat ie nodig heeft om jou – en ons! – door een mentale hel te drijven, met nu eens een nervous lachje, dan weer pure afschuw en uiteindelijk de nood om je af te zonderen om zo de beelden die jouw ogen je net doorzonden te kunnen accepteren. Je bent gewaarschuwd!

Jesús and Maria love each other, endlessly, magnificently, even though they sometimes just don’t notice. But hey, now that their little lump of love is born, everything’s going to work out. Sure, Maria still has a bit of a North-Korean streak in handling the household, calling all the shots when it comes to the color of their apartment walls, the name of the baby, the food they eat, the TV shows they watch, the thickness of the toilet paper and their holiday destination. Jesús, to prove to her and himself he ain’t some spineless trilobite but that he has a will of his own, gets to pick the coffee table. Halleluiah! A hard-won victory that he’s cherishing by picking out the most aggressively ugly little thing imaginable, the furniture equivalent of Liberace getting lost in Ikea. An unbreakable wonder, says the salesman. Overpriced, says Maria. It will bring boundless happiness to their lives, says the salesman. Their worst nightmare, says us… Cayé Cases is a black belt in humor of that very same color, his previous feature KILLING GOD already convinced us of that. Now he’s pushing the limits of unbearableness even further and he doesn’t need evil ghosts or monsters or possessions to do so, just a little insignificant coffee table. But mark our words, that damn table will drive you through a mental hell, stuck in a limbo between nervous laughter, disgust and an urge to cleanse your eyes of the images they’ve just been exposed to. The question is, can you handle that?