Autiste social surprotégé par sa mère, Oliver passe son temps à regarder les épisodes d’Alf dans sa maison au design cupcake fraise-bonbon, capable de terrasser un diabétique au premier regard. Mais, lorsque sa mère finit accidentellement empalée sur un nain de jardin, son monde s’écroule. Oliver se sent désormais horriblement seul. Sans famille, sans ami. Juste Alf et une assistante sociale un peu trop zélée, qui lui donne une semaine pour créer du lien social avec l’extérieur, faute de quoi elle le fout à l’asile. Mais une semaine, c’est court pour passer de l’ermite zarbi à la coqueluche du coin… Alors, Oliver choisit une option plus pragmatique, pour ne pas dire radicale : il décide de déterrer quatre cadavres encore chauds, et les rapatrie dans son doux cocon pour immortaliser ce merveilleux lien social sur Polaroïd. Mais, au petit matin, quelle n’est pas sa surprise de découvrir ces morts bel et bien vivants, en train de se faire un bon petit déj’ de champion pour entamer cette belle journée… Un scénario pareil, ça sent le terreau idéal pour y disséquer les origines d’un tueur en série en devenir. Pourtant, Martin Owen braque sa réalisation à 180 degrés pour en faire une satire de sitcom aux couleurs pastel, imagine grosso modo un épisode de THE WALKING DEAD avec une ambiance plus proche de HAPPY DAYS et délivre, à travers ce conte de fées complètement atypique, un message poignant sur le deuil et le passage à l’âge adulte !

Oliver, een door zijn moeder overbeschermde sociaal autistische jongen, brengt zijn tijd door met het compulsief bekijken van ‘Alf’-afleveringen in wat lijkt op een peperkoekenhuisje. Maar wanneer mama per ongeluk op een tuinkabouter wordt gespietst, stort zijn hele wereldje in. Nu voelt hij zich moederziel alleen, zonder familie of vrienden. De enigen die overblijven zijn Alf en een overijverige maatschappelijk werkster die hem een week de tijd geeft om een sociale band te scheppen met de buitenwereld. Anders stopt ze hem in een instelling. Eén weekje om van een doorwinterde kluizenaar een graag geziene figuur te maken? Nee, Olivier kiest voor een meer pragmatische, om niet te zeggen radicale, optie. Vier nog warme lijken opgraven en hen terug in huis halen voor mooie foto’s die hun hechte band voor de eeuwigheid vastleggen. Maar de volgende ochtend is zijn verbazing groot wanneer hij de doden levend en wel aantreft aan de ontbijttafel… Een perfect scenario om de oorsprong van een seriemoordenaar in wording te ontleden. Maar Martin Owen gaat de tegenovergestelde richting in, met een satire van sitcoms inclusief de pastelkleurtjes… Beeld je een aflevering in van THE WALKING DEAD met een sfeer die dicht bij HAPPY DAYS aanschurkt. Een compleet atypisch sprookje over rouw en volwassen worden.

Overprotected by his mother, socially autistic Oliver spends his time watching episodes of Alf in his candy-colored house. But when his mother accidentally ends up impaled on a garden gnome, his little world falls apart. He now feels completely and utterly alone, with no family or friends. Just Alf and an overzealous social worker who gives him one week to create a social link with the outside world. Or else she’ll put him in an asylum. One week to turn from a sheltered hermit to a globally loved darling? Madness! No, Olivier goes for a more pragmatic, not to say radical option: digging up four corpses that are still warm and reuniting with them just in time for a lovely little picture to immortalize their bond. But in the morning he’s shocked to find these deader than dead folks alive and well at the breakfast table… A script that seems to point in the direction of a delirious dissection of the origins of a serial killer. But Martin Owen opts for the complete opposite direction with this satire of sitcoms complete with pastel colors. Imagine an episode of THE WALKING DEAD with an atmosphere more akin to HAPPY DAYS and you get this atypical fairytale about mourning and coming of age!