La lumière rouge du club “Le Cargo” perce à travers une nuit d’automne froide et bruineuse. Armand, le videur, escorte un groupe de filles jusqu’à leur voiture, en tenant un parapluie au-dessus de leur tête, comme un vrai gentleman. Les filles ne posent jamais les yeux sur lui, mais les siens dérivent constamment vers leurs minijupes. Après leur départ, il se tire la nouille sur le parking. Oui, Armand n’est pas le couteau le plus aiguisé du tiroir, mais sa chance est sur le point de tourner. Son demi-frère Guillaume hérite du bowling de leur père – qui a toujours considéré Armand comme la conséquence d’une capote trouée -, et il veut qu’Armand le dirige. Il est libre d’en faire ce qu’il veut, à une condition: que les vieux copains du club de chasse de son père puissent continuer à y organiser leur traditionnel dîner annuel. C’est tout. Rien de plus. Comme ça, Guillaume peut se concentrer sur son boulot de flic, et ce foutu tueur en série qui laisse derrière lui une traînée de femmes mutilées… Croyez-nous, vous n’êtes pas préparés à la noirceur déchirante et implacable qui va vous vous aspirer. Si les maniaques amateurs de puzzles humains ne sont pas une nouveauté au BIFFF, rares sont les scènes qui nous ont retourné l’estomac à ce point. Laissez Patricia Mazuy, toujours hors des sentiers battus, subvertir les lieux communs du néo-noir: au lieu d’effleurer la surface comme tant d’autres cinéastes, elle plonge directement au cœur des ténèbres, pour déraciner l’origine du mal, tel un trophée de chasse.

Het rode licht van de club ‘Le Cargo’ priemt door de koude, druilerige nacht. Armand, de bouncer, begeleidt een groep meisjes terug naar hun wagen, een paraplu boven hun hoofden houdend zoals een echte gentleman. De meisjes gunnen hem geen blik, maar zijn eigen blik glijdt voortdurend af naar hun korte rokjes. Nadat ze vertrokken zijn, trekt hij zichzelf af op de parking. Ja, Armand is een loser maar er zijn betere tijden in het vooruitzicht. Zijn halfbroer Guillaume erft de familiale bowlingzaal na de dood van hun vader – die Armand altijd is blijven beschouwen als het resultaat van een kapotte condoom – en hij wil dat Armand hem runt. Hij mag ermee doen wat ie wil, op één voorwaarde: dat de jagersclub van papa er nog steeds hun jaarlijkse etentje mag houden. Eindelijk een manier om te bewijzen aan flik en fils à papa Guillaume dat ook hij een succesvol leventje kan opbouwen. Guillaume heeft echter andere dingen zijn hoofd: het ene na het andere verminkte vrouwenlichaam komt bovendrijven en hij, als hoofdinspecteur, heeft geen enkele piste… Geloof ons: niets kan je voorbereiden op de verstikkende duisternis die je te wachten staat. We tellen al lang niet meer het aantal BIFFF-films waarin gestoorde seriemoordenaars vrouwen vlijtig in de pan hakken, maar zelden zagen we scènes die ons zó naar adem deden happen. Patricia Mazuy, altijd een verrassende regisseuse, waagt zich aan de Neo-Noir. Maar in plaats van aan de oppervlakte te blijven zoals zovele andere filmmakers, duikt zij recht naar het hart der duisternis, op zoek naar de wortel van het kwade. En naar de erfelijkheid van dat kwade, dat van man tot man wordt doorgegeven als een jachttrofee.

The red light of the club ‘Le Cargo’ pierces through a cold, drizzling autumn night. Armand, the bouncer, escorts a group of girls back to their car, holding an umbrella over their heads like a true gentleman. The girls never lay eyes on him, but his own eyes constantly drift to their miniskirts. After they take off, he jerks off on the parking lot. Yes, Armand is bit of a loser but his luck is about to turn. His half-brother Guillaume inherits their dad’s bowling alley, while Armand has never been more to him than an unfortunate slip. Now Guillaume wants Armand to run it. He’s free to do whatever he wants with it, on one condition: that daddy’s old buddies from the hunting club can keep on holding their annual traditional dinner there. Finally a way for him to prove to Mr. Big Shot Cop and daddy’s favorite Guillaume that he too can be successful. But Guillaume has other things to worry about, like a serial killer leaving behind a trail of mutilated female bodies… Trust us; you’re not prepared for the harrowing, all-encompassing darkness this will suck you into. We’ve long lost count on the endless stream of movies at the BIFFF with a homicidal maniac gleefully chopping up women, but rarely have we see a scene that made us feel as sick and queasy as one here. Leave it to Patricia Mazuy, always a director off the beaten path, to subvert the tropes of the Neo-Noir genre she’s working in. Instead of skimming the surface like so many other filmmakers, she plunges right into the heart of darkness, to uproot the origin of evil. And the heredity of evil, passed on from man to man like a hunting trophy.