Après une expérience traumatisante dans la capitale du Brexit, Jamie et son enceinte de femme Maya ne rêvent que d’une chose : se barrer de ce pays où tout fout le camp, sauf eux. Coup du hasard, Jamie hérite d’une vieille bicoque dans la campagne irlandaise et nos deux tourtereaux n’en demandent pas plus pour se mettre au vert. Et c’est vrai que c’est autre chose que la City : pas de métro pour se tirer la gueule, pas de bouchons pour se mettre sur la gueule, et pas de salopards portés sur les expériences traumatisantes. Ici, entre les tourbières, les vastes forêts pleines de trèfles et les lacs préférés de Michel Sardou, on est bien… Bon, la baraque a besoin d’un coup de frais et les seuls entrepreneurs appartiennent à la famille Whelan, dont le QI est inversement proportionnel à leur méchanceté crasse, mais c’est un détail. Comme cette requête amusante d’une vieille amie de la famille de Jamie, qui supplie le jeune couple de laisser chaque soir une assiette pleine de viande au fond du jardin. Forcément, ça les fait marrer, nos citadins. Ils nagent en plein folklore du pays, avec ses gobelins et ses leprechauns. Pourtant, chaque soir, ils viennent quand même déposer une petite offrande carnée. On ne sait jamais. Au cas où. Sur un malentendu. Et ils font bien, très bien même… Découvert au BIFFF 2013 avec GRABBERS, Jon Wright nous revient avec un titre qui rompt avec l’éternelle formule de bienvenue du festival. Forcément, sur papier, ça nous fait de l’œil. Sur l’écran, c’est encore mieux : à l’instar de Spielberg et de son JAWS qui faisait le timide avant de montrer son râtelier mortel, Wright nous installe pépère dans son conte avant de déchaîner un bain de sang épique, à la croisée des GREMLINS et de STRAW DOGS !
Na een traumatische ervaring in Londen willen Jamie en zijn zwangere vrouw Maya niets liever dan het afbollen uit dit land waar alles naar de kloten gaat behalve zij. Bij toeval erft Jamie een oude cottage op het Ierse platteland en onze twee tortelduifjes denken geen twee keer na om het groen op te zoeken. Héérlijk, geen metro’s waar iedereen een lang bakkes trekt, geen files waar je iedereen op z’n bakkes wil slaan en geen klootzakken die dol zijn op traumatische ervaringen. Hier enkel venen, uitgestrekte bossen, idyllischere meren… Zalig! Nu ja, het huisje kan wel een nieuw likje verf gebruiken en de enige stielmannen in de streek werken voor de achterbakse familie Whelan, maar da’s maar een detail. Net zoals het amusante verzoek van een oude vriendin van Jamie’s familie, die het jonge koppel smeekt om elke avond een bordje vol vlees achteraan de tuin klaar te leggen. Klaar te leggen voor wat? Kaboutertjes? Ach, die plattelandsmensen toch… Maar toch leggen ze elke avond braaf hun vleesoffer. Je weet maar nooit. Voor ’t geval dat. ’t Zou wel eens serieus kunnen zijn. En daar doen ze goed aan, heel erg goed… Ontdekt op het BIFFF 2013 met GRABBERS en nu eindelijk terug met een titel die ostentatief zijn voeten veegt aan onze aloude festivalgroet. Jon Wright laat, net zoals Spielberg en zijn JAWS, de spanning eerst wat sudderen in de pan alvorens over te gaan tot een episch bloedbad. Geniet met gulzige teugen van deze kruising tussen GREMLINS en STRAW DOGS!
After a traumatic experience in the Brexit capital, Jamie and his pregnant wife Maya would like nothing more than to get the hell out this country that is going down the drain. By chance, Jamie inherits an old cottage in the Irish countryside and our two little lovebirds immediately fly off. The City, it ain’t. No Tube where everyone has a long face, no traffic jams where you want to demolish everyone’s faces and no bastards with a craving for inflicting trauma’s on others. Here, it’s all about the bogs, vast forests and idyllic lakes… Heaven! Sure, the shack could use a lick of paint and the only handymen around work for the dastardly Whelan family, but that’s a detail. Same goes for the amusing request of an old friend of Jamie’s family, who begs the young couple to leave a plate of meat in the garden every night. For whom? Goblins and leprechauns? Ah, these country folk and their lavish imagination. Nevertheless, they comply and deposit a nightly meat offering. Just in case. You never know. A wise decision, very wise indeed… Discovered at the BIFFF 2013 with GRABBERS, John Wright’s back with a title that ostensibly disrespects our festival’s token greeting. Like Spielberg and his JAWS, which played coy before showing its teeth, Wright first lets us gently settle in his tale before unleashing an epic bloodbath! At the crossroads between GREMLINS and STRAW DOGS.