Ah, si seulement elle n’avait pas succombé à cet échange de fluide bucolique et torride avec cet aristo rebelle de Patrick… Dix ans plus tard, Elaine est devenue le cliché de la mère courage à Bruxelles. Désespérément célibataire et fauchée comme les blés, elle lutte quotidiennement pour sa survie et celle de son fiston Martin. Mais quand ce dernier se met à griffer et mordre ses camarades de classe, elle sature. C’en est trop. Basta. Sur un coup de tête, elle décide d’embarquer son rejeton vers les forêts luxuriantes du Luxembourg, où habitent les parents de cet aristo rebelle de Patrick. Elaine ne sait même plus pourquoi elle y va. Pour enfin présenter Martin à Mamy et Papy ? Parce qu’ils ont du pognon à ne plus savoir qu’en faire ? Parce qu’elle est paumée ? En tout cas, les grands-parents sont non seulement ravis de découvrir leur héritier mais semblent aussi très au fait sur cette manie de vouloir grignoter son prochain. Y a pas à dire : ce petit Martin, c’est vraiment le portrait craché de son père, cet aristo rebelle de Patrick… On ne cesse de le répéter, le fantastique est un filtre parfait pour toutes les thématiques d’aujourd’hui. Jacques Molitor l’a parfaitement compris avec WOLKIN, où il utilise ce prisme pour interroger les liens familiaux, l’hypocrisie réactionnaire de la grande bourgeoisie et la perte d’identité, à travers la figure d’un monstre quasi Rousseauiste (le fameux « noble sauvage »). Un conte gothique incroyablement riche, aussi élégant qu’inquiétant, et preuve supplémentaire que les coproductions belges de genre se portent à merveille !

Ah, had ze maar nee gezegd tegen dat stomend partijtje lichaamssappen uitwisselen op het idyllische platteland met die adelijke rebel Patrick… Tien jaar later is Elaine een alleenstaande moeder op het randje van een zenuwinzinking. Elke dag is een strijd voor haar en haar zoontje Martin. De onbetaalde rekeningen beginnen zich op te stapelen. En wanneer Martin ook nog eens zijn klasgenootjes begint te bijten, ziet ze het helemaal niet meer zitten… Op een impuls vertrekt ze met zoonlief richting de Luxemburgse wouden, waar de ouders van haar one-night-stand wonen. Ze heeft geen idee waarom ze dat precies doet. Om Martin eindelijk aan z’n bomma en bompa voor te stellen? Omdat ze zwemmen in ’t geld en niet weten wat ermee aan te vangen? Omdat ze hopeloos verloren is? Wat het ook mag zijn, plots staat ze daar met een bang hartje op de dorpel van het immense domein. Maar de grootouders zijn niet enkel verheugd kennis te maken met hun erfgenaam, ze lijken ook heel goed op de hoogte over de manie waardoor Martin aan zijn naasten knaagt. Ja hoor, kleine Martin is het perfecte spiegelbeeld van z’n vader… We blijven het maar herhalen, de fantastiek is de perfecte filter om alle hedendaagse thema’s mee te fileren. Jacques Molitor heeft dat helemaal begrepen met WOLFKIN, waarin hij genre gebruikt om familiebanden, de reactionaire hypocrisie van de adel en identiteitsverlies in vraag te stellen via een monsterlijk figuur die aanschurkt bij de filosofie van Rousseau (de “nobele wilde”). Een uitermate rijk, elegant en verontrustend gothisch verhaal en het zoveelste bewijs dat de Belgische co-productie van genrefilm in topvorm is!

Ah, if only she had said no to that wild exchange of bodily fluids in the idyllic countryside with that aristocratic rebel Patrick… Ten years later, Elaine’s a mother on the verge of a nervous breakdown. Desperately single and as broke as Woody at the end of TOY STORY 4, every day is a struggle for her and her boy Martin. But when the latter starts clawing and gnawing at his classmates, she breaks down. On an impulse she travels with her son to the luxuriant forests of Luxembourg, where the parents of Patrick live. Elaine doesn’t even know why she’s going. To finally present Martin to Grandma and Grandpa? Because of their seemingly infinite amounts of money? Because she’s utterly lost? Whatever’s the case, not only are the grandparents overjoyed to finally meet their heir, they seem to know all about the boy’s uncontrollable urge to chew on his peers. Yup, lil’ Martin is definitely the spitting image of his dad… We never stop repeating it, the fantastic genre is the ideal filter to treat all contemporary topics. Jacques Molitor completely got that with WOLFKIN, in which he uses the genre prism to question family ties, the reactionary hypocrisy inherent in the aristocracy and the loss of identity through the figure of a monster that is almost akin to Rousseau’s philosophy of the “noble savage”. An incredibly rich gothic tale, as elegant as it is disturbing, and yet further proof that Belgian co-production of genre films is in excellent shape!