Les Philippines sous occupation japonaise, à la fin de la Seconde Guerre mondiale. Alors que l’armée impériale sème la terreur à coups d’exécutions sadiques, un riche commerçant commence à avoir les bonbons qui collent au paquet après avoir volé un joli magot d’or nippon. Sachant que sa famille risque de tâter de la baïonnette s’il se fait prendre, il décide d’aller chercher refuge chez les Américains, en laissant femme et enfants seuls dans leur manoir planté au beau milieu d’une jungle hostile. Pour couronner le tout, la mère de famille se paie une infection carabinée, à force de laisser les fenêtres ouvertes aux volutes de charniers qui entourent la propriété. Déterminée à sauver sa maman, Tala part dans la jungle à la recherche d’une solution miracle. Mais une jungle hostile, c’est autre chose que la forêt de Soignes… Et, au bout d’un chemin jonché de cadavres grouillant de grillons, elle rencontre une fée étrange qui lui propose le remède ultime. Après lui avoir indiqué la posologie, elle regarde la petite Tala partir, le cœur léger, vers sa môman, prête à chantonner « il ne peut plus rien nous arriver d’affreux maintenant ! ». Qu’est-ce que c’est naïf, à cet âge-là, quand même… Alors, oui, c’est l’une des grosses surprises de Sundance. Oui, des acheteurs internationaux se sont rués sur cette fée cannibale qui fait clairement de l’œil au LABYRINTHE DE PAN. Oui, la presse internationale est unanime pour qualifier ce film d’ « usine à cauchemars ». OK, c’est bien, tout ça, mais une chose est sûre : lorsque nous serons de retour dans le sud de la France cet été pour prendre un bain de soleil et déguster un verre de pastis, on sera en hyperventilation dès que nous entendrons le chant des grillons. Merci pour cela, Kenneth Dagatan !

In zijn nieuwste meesterlijke melodrama, En la piel de mi mamá, wroet Pedro Almodóvar op zijn gebruikelijke, onnavolgbare en kleurrijke wijze verder naar de rauwe emotionele wortels van zijn relatie met zijn moeder. Naaaah, sorry Almo! Hier kruipen we; of beter: kruipt iets letterlijk in de huid van Lingaya, de moeder van Tala en Bayani, in de door Japan bezette Filipijnen op het einde van Wereldoorlog II. Vader, een goedboerende koopman, liet hen alleen achter in hun landhuis in het midden van de jungle. Goed, hij ging met de Amerikanen praten om z’n kroost te beschermen tegen Japanse soldaten, maar ze staan er toch maar mooi alleen voor! Erger nog: Lingaya heeft een levensbedreigende ziekte en is vastkluisterd aan bed. Vastberaden om haar mama te redden, trekt Tala de jungle in op zoek naar een oplossing… die ze gaat vinden op het einde van een spoor van kadavers bezaaid met krekels: een schijnbaar voor Colgate werkende, breed glimlachende fee! Die biedt haar een doosje aan. Laat de inhoud ervan ’s nachts in je moeders mond glijden en ’s ochtends zal ze genezen zijn. En wonder boven wonder, het werkt! Ze is kerngezond. Maar ze is wel hun moeder niet meer… Eén ding staat vast. Wanneer we deze zomer weer met een glaasje pastis in Zuid-Frankrijk liggen te bakken, lopen de koude rillingen sowieso over onze rug bij het luisteren naar de tjirpende krekels. Dankjewel daarvoor, Kenneth Dagatan! Hij bedwelmde ons met dit macaber sprookje in de broeierige Filipijnse jungle, het kleine zusje van PAN’S LABYRINTH. Maar dat zusje heet wel Wednesday, en haar geest is een stuk sadistischer dan die van grote zus…

In his newest masterful melodrama, En la piel de mi mamá, Pedro Almodóvar continues in his signature colorful style to search for the raw emotional roots of his relationship with his mother. Just kidding! Love ya, Almo but here we get; or rather something quite literally gets in the skin of Lingaya, the mother of Tala and Bayani. We’re in the Japanese occupied Philippines at the end of World War II. Daddy, a wealthy merchant, leaves them all by themselves in their mansion in the jungle. Sure, he does this in order to try to get the Americans to protect his family against the Japanese invaders, but that doesn’t change the fact that they have to fend for themselves. Even worse: Lingaya is dangerously ill and bedridden. Determined to save her mommy, Tala heads off into the jungle looking for a solution… which she will find at the end of a trail of corpses crawling with crickets… A broadly smiling fairy offers her a box. She has to slide its contents into her mother’s throat at night to cure her. And miraculously, it works! In the morning she’s in perfect health. But she’s no longer their mother… One thing is certain. When we’re back sunbathing and enjoying a glass of pastis in the South of France this summer, chills will run down our spines whenever we hear crickets chirping nearby. Thanks for that, Kenneth Dagatan! He has managed to intoxicate us with this macabre fairytale in the sweltering Filipino jungle. IN MY MOTHER’S SKIN is like the little sister of PAN’S LABYRINTH. But that little sister is called Wednesday, and her mind is far more twisted than that of her big sister…